Een apart (en niet weg te denken) genre in de muziek is de zgn. muziek voor volwassenen.
Muziek dus met een erotische lading.
Hoewel je je af kunt vragen wat er erotisch is aan titels als "Je moet wat hoger" of "Ik kan het gat niet vinden".

Er bestond zelfs een speciaal label Ojee, een sub-label van Johnny Hoes' Telstar met artiesten met namen als "Slome Japie" (schuilnaam voor Jaap Valkhoff) en "Leo en de zingende Katers".

Het genre is te omschrijven als vrolijke accordeon muziek met "schuine" teksten met een vette knipoog.

Overigens wordt er schaamteloos geleend uit de gehele muziek geschiedenis. Zo is er de titel "Schuif toch Jet!" wat een licht gemodificeerde versie is van "Heb medelij Jet (is er voor mij geen plaats meer in bed)" een vertaling van Kees Pruisch van een orgineel van Ostermann
(Waarschijnlijk bekender van de Amazing Stroopwafels).

Hieronder staat een rijtje van die OJEE plaatjes.

De slogans van het OJEE label waren oa.

"Met 'n plaat van Ojee is de stemming Okee!"

en

"Wilt U gezelligheid thuis? Haal dan 'n Ojee plaat in huis!"

Kortom stemmig en gezellig!

Overigens was deze muzieksoort niet voorbehouden aan Johnny Hoes met het OJEE label.
Er verschenen ook plaatjes zoals hier op het Playboy label. (Wel met een fout konijntje).

Het O Lala label mag zeker niet ontbreken.
Dit is een typisch geval, waarbij de titel van de plaat van alles doet vermoeden, maar de tekst gaat over iets zeer onschuldigs. Humor?

Het sexblad Candy deed ook mee in deze strijd.

Zij brachten een LP uit met wat meer expliciete teksten. De erotiek was ook hier van een vette soort, met teksten als "Oh Lexi, ik ben zo sexy. Oh Annie, nee ik kannie".

Say no more (He said knowingly) Monty Python

De uitvoerenden zijn "Peer Mullens, Joke Raviera & de vrolijke trekkers".
Joke Raviera was de dame die de brieven rubriek in het blad Candy schreef. Althans zo leek het in het blad. In werkelijkheid werd die rubriek door de redaktie geschreven. Zo is de rubriek een aantal jaren geschreven door de niet geheel onomstreden Wim van den Hout die onder het pseudoniem Willy van der Heide bekend is geworden met de Bob Evers jeugdboeken.

Wie hier dus stem geeft aan 'Joke Raviera' zal dus wel altijd onbekend blijven: de dame kan echt zingen.

Datzelfde kan je niet zeggen van Peer Mullens.
De uitgever van het blad Candy was Peter J. Muller. en op de plaat is duidelijk te horen dat Muller beter thuis was in het uitgevers werk dan in het zingen.

Ook de bekendere artiesten hebben meegedaan om een graantje mee te pikken uit deze schuine ruif.

Hieronder staat een plaatje van Rijk de Gooyer "Bloot slaat Dood": een zouteloze rip-off van "Een spel kaarten" in een nudisten kamp.
Dat spel kaarten was overigens een hit voor Cowboy Gerard. dat op zijn beurt weer een cover was van "Deck of Cards" van T. Texas Tyler en onder andere beroemd gemaakt door Tex Ritter.

De B-kant "Een sherif is ook maar een mens" is weer een zouteloze rip-off van Giddy-up-go; ook van Cowboy Gerard en oorspronkelijk van Red Sovine.

Eigenlijk heb ik zulke muziek liever zoals van de Zangeres Zonder Werk. Dat is ook met een vette knipoog, maar verder zonder veel pretenties.
De Zangeres Zonder Werk komt trouwens uit de stal van Rrruburrrre Rrrobbie.

Citaat van de platenhoes:

PS. U vraagt zich waarschijnlijk af waarom Thil Hoogeveen, de 'Zangeres Zonder Werk' heet?
Het antwoord daarop is: "Ja, dat is zo!"

Deze plaat staat op het Discovery label. Eigenlijk is dat gewoon Discofoon, het eigen platen label van Vroom & Dreesmann.
Maar een plaat vol pikante liedjes op het eigen label was zelfs in 1981 nog not done.